“Demokratiyanın Motoru Azad Seçkilərdir. Əgər Bu Təşkil Olunmasa Qalan İşlərin Heç Bir Mənası Yoxdur.”

Avrasiya İnformasiya Agentliyinin Suallarını eks-spiker, ACP lideri Rəsul Quliyev cavablandırır.

–  Rəsul müəllim, Mütəşəkkil Cinayətkarlıq və Korrupsiya Hesabatı Layihəsi beynəlxalq təşkilatının prezident İlham Əliyevin korrupsiya və rüşvətdə lider elan edilməsinə necə baxırsınız?

–  Bu adın qazanılmasının səbəbini, hökümət başçısının dünyanın bir nömrəli korrupsioneri olmaq istəməsi məqsədi üçün apardığı ardıcıl mübarizəsi , onun və yaratdığı rejimin barəsində dünyada söylənilən neqativliklərə qətiyyətlə  əhəmiyyət verməməsində axtarmaq lazımdır. 1 il bundan öncə SNBS interkontinental TV kanalı Əliyev klanının korrupsiya və rüşvət cinayətlərindən bəhs edən sənədli geniş bir verlişlə çıxış edəndən sonra belə bir ciddi kanalın verlişinə heç bir reaksiya verilmədi. Bu verilişin ardınca ölkədə prezidentin başçılıq etdiyi onlarla ağır iqtisadi cinayətlərin törədilməsi barədə dünyanın tanınmış TV və qəzetləri tükürpədici verlişlər hazırlayıb dünya ictimaiyyətinə təqdim etdilər. Reaksiya vermək, tədbir görmək əvəzinə hökümət ‘’kürü’’ siyasətini işə saldı. Həm Avropada, həm də ABŞ-da lobbistlərə və siyasətçilərə rüşvət verməklə onlara “Azərbaycanda rüşvət yoxdur” və ya “aşağı səviyyədədir” deməklərinə nail olmaq istədilər. Bildiyiniz kimi bu istiqamətdə onların müəyyən nailiyyətləri də oldu. Məsələn, ATƏT və Aİ-nın səfirlərinin və bəzi deputatların bəyanatları dediklərimə sübutdur. Bu yaxınlarda ABŞ-da təşkil olunmuş yemək-içmək məclisində senator və konqresmenlərin qatılması da bu qəbildən aparılmış işlərin nəticəsidir. Rüşvət verməklə və ya  yemək-içmək məclisləri təşkil etməklə bir neçə siyasətçinin müvəqqəti təriflərini almaq olar, ancaq bunlar ölkədə korrupsiya, rüşvət kriteriyalarını dəyişdirə bilməz.  Prezident Əliyevin onun barəsində deyilənlər heç vecinə də deyildir, ancaq hər bir azərbaycanlı, xüsusilə xaricdə yaşayanlar buna görə dərin xəcalət çəkir. Əliyevin bu ağır cinayətləri vecinə almaması xalqın hər şeyə biganə olmasından irəli gəlir. O əmindir ki,  pulları oğurlanan azərbaycanlılar heç vaxt o pulların xalqın olduğunu iddia etməyəcək , başını aşağı salıb bir qarın çörək tapdığına görə şükür edəcəkdir. Xarici ölkələr belə hadisələrə reaksiya verməyən xalqa elə onun kimi tiranın rəhbərlik etməsi ilə razılaşacaq siyasətini uzun müddət davam etdirə biləcəkdir.

– Məlum rüşvət qalmaqalında Sevinc Babayevanın ölüm xəbəri də ölkəni yenidən laxlatdı. Bunun arxasında hansı məqamlar dayanır?

– Bilirsiniz Elşad Abdullayevin video yazılarına ölkədə inanmayan yoxdur. Belə bir videoyazılar istənilən bir ölkədə məsələn, Ukrayna, Rusiya, hətta Orta Asiya ölkələrində ortaya çıxsaydı orada yaşayanlar öz hökümətlərini çoxdan sürüyüb atardılar. Xatırlayırsızsa, Gürcüstanda bir neçə ay bundan öncə həbsxanada olanlara işgəncə verilməsi videosu prezident Saakaşvili və onun komandasının süqutu ilə nəticələndi. Elşad  Abdullayevin videolentləri ilə müqayisədə Ukraynada Kuçmanın guya telefonla (çünki heç kim iddia edə bilmir səs Kuçmaya məxsusdur) jurnalist Qanqadzeini öldürtmək istəməsi və ya Gürcüstanda dustaqlara həbsxanada işgəncə verilməsi faktları heç nədir. Azərbaycanlıların reaksiyası isə “vay-vay belə də iş olar”la qurtarır.  Deməli hökümət yaxşı bilir ki, bu videoyazıların camaat tərəfindən onlara qarşı istifadə olunması şansı yoxdur. İmkanı olsa o “vay-vay” deməyi də qadağan edər, yəqin camaatında böyük bir hissəsi razılaşar.  Ancaq videoyazılar beynəlxalq arenada qalmaqal yaradıb hökümət bu vəziyyətdən bir yol tapıb çıxmalıdır. Həmin bu Gülərqeyt cinayəti əgər indiki hökümət qalarsa ən azı 5-6 il uzadılacaq və çox ehtimal heç bir şeylə nəticələnməyəcək, sadəcə olaraq unudulacaq.

Birincisi, ondan başlayaq ki,  işin nəticəsiz davam etdirilməsi  üçün videoyazının iştirakçılarından biri ölməli, itməli, yaxud da yoxa çıxmalı idi. Elşad Abdullayev ən yaxşı namizəd ola bilərdi, ancaq o, Fransada yaşayır, Azərbaycanın əli bu işi görməyə qısadır. Gülər Əhmədova çox ehtimal başqa bir videoyazı ilə öz həyatını müvəqqəti olsa da sığortalaya bilib. Çünki Abdullayevdən sonra o “aradan götrülməyə” ən layiqli namizəd idi. Sözsüz ki, Gülər Əhmədovada olan informasiyalar daha çox və dolğundur, çünki Əhmədova rüşvət alış-verişində 3-cü zvenodur, yəni onun Sevinc Babayeva kimi 4-5 4-cü zvenoda dayanan vasitəçiləri var. Əhmədova 2-ci zvenonun adamlarını tanıyır, birbaşa kontaktda olub, Babayeva isə yox. Ona görə Babayeva hökümət üçün az təhlükəli idi. Məhkəmə prosesinə yaxınlaşmamağın yeganə yolu Babayevanın aradan götrülməsi idi. Babayevanın aradan götrülməsində birinci növbədə hökümət, ikinci növbədə Gülər Əhmədova maraqlı idi. Abdullayevə isə bu ölüm heç lazım deyildi. Gülər Əhmədovanın Sevinc Babayevanın Türkiyədə ölümünü təşkil etməsi ağlasığmaz bir əməliyyatdır, onu ancaq Ceyms Bond, özü də kinoda edə bilər. Əhmədova korrupsiya və rüşvətin kiçik bir vintikidir, Ceyms Bond deyildir.

İstənilən cinayətin törədilməsində motiv olmalıdır. Motivi olan iki tərəfdən ancaq hökümətin Babayevanı aradan götürmək şansı var idi. İndi artıq praktiki olaraq məhkəmə bu məsələyə baxmaya bilər. Hətta Azərbaycan məhkəməsi belə şahid tapılmayana qədər  bu işi icraata götürə bilməz deyəcək. İşdə cəmi bir şahid var idi o da öldürülüb. Şahidin məhkəməni başlamaq üçün əsas fiqura olduğuna görə onun müdafiəsi qanunu var. İndi gərək prokurorluq istintaqı yeni şahid axtarmaq istiqamətində davam etdirsin. Bu axtarış lap on il də uzana bilər. Çox ehtimal hökümət ya birbaşa, ya da Əhmədova vasitəsilə Babayevaya bir neçə aya hər şey sakitləşənə qədər gizlənməyi məsləhət görüb və paralel onu aradan götürmək planını hazırlayıb. Sevinc Babayevanı ölüm astanasında saxlayıb, İNTERPOL axtarışı da elan elədi. Üstündən bir gün sonra elə bil əli ilə qoyub gedib meyidini tapdı, hətta hansı adla xəstəxanaya gətrildiyini də elan etdi. Bu ssenarisi pis yazılmış şoudur. Sevinc Babayevanın oğlu anasının nəşinə hörmət etməlidir, onun qanının yerdə qalmasına kömək edən bəyanatlar verməməlidir. Anasının öldürülmə şousunun iştirakçısına çevrilməməlidir. Əhmədovanın özünü müdafiə edən videoyazılarını ələ keçirə bilsələr o da haradasa avtomobil qəzasında həlak olacaq.

– Bəzi qəzetlər sizin tez-tez fikrinizi dəyişdiyinizi söyləyirlər . Konkret  İP-i gah tənqid etdiyinizi, gah da birləşmək istədiyinizi, və ya Əli Kərimli İsa Qəmbər barədə fikrlərinizi tez tez dəyişdiyinizi iddia edirlər…

– Düzü, bu sualı mütləq mənada izah olunmağa layiq olmayan bir sual hesab edirəm və heç cavabda verməyəcəkdim.  Özlərini böyük siyasətçi  adlandıran bəzilərinin verdikləri qəribə, məntiqsiz intervyularla  tanış olandan sonra bu məsələyə bir daha və sonuncu dəfə münasibət bildirməyi özümə borc bildim. İlk növbədə qeyd etmək istəyirəm ki, Azərbaycanda demokratiyanın bərpası adlandırdığım strateji siyasətimə həmişə və axıra qədər sadiq olan az saylı adamlardan biriyəm və bu yoldan heç vaxt yarım addım da geri çəkilməmişəm. Bu siyasəti reallaşdırmaq üçün mövcud qüvvələrin öz şəxsi və koorporativ maraqlarını kənara qoyub 2013-cü il prezident seçkilərinə qədər, daha doğrusu, 2012-ci ildə bir neçə strateji problem ətrafında dəmir kimi birləşməyini əsas şərtlərdən biri hesab etmişəm. Dünən də, bu gün də, sabah da konkret plan və proqramsız birləşməyin mənasız demokratiya oyunu olduğunu qeyd etmişəm və edəcəyəm.  Bir daha qeyd etmək istəyirəm, 2003-2005-ci illərdə kifayət qədər monolit birləşmələr yaranmışdı. Bu gün hələ ki, o dövrlərdə yaranmış birliyə çata bilməyi böyük bir qələbə hesab edirik. Belə koalisiyaların olmasına baxmayaraq  sual olunmalıdır: o illərdə biz niyə uduzduq? İndi  yaranmış ictimai-siyasi şəraitin hansı amilləri imkan verir ki, biz qələbəmizə inanaq və optimist olaq. Birinci başlayaq hökümətdən. Hökümət 2003-cü illə müqayisədə 3, 2005-ci illə müqayisədə 1.5 dəfə daha güclü görsənir. Mən 2008-ci və 2010-cu ili müqayisə etmirəm, çünki o illər ümumiyyətlə, heç bir mübarizə olmayıb. Bu illər ərzində neft pullarının az bir qisminin camaata, daha doğrusu, büdcədən maaş alanlara xərcləndiyi üçün camaatın yaşayış səviyyəsi 15-20 faiz yuxarı qalxıb. Deməli mübarizə aparan tərəflərdən biri güclənib.

İndi müxalif düşərgəsinə nəzər salaq. Səthi baxış görsədir ki, müxalifət əksinə zəifləyib. Düzdür, bəzi adamlar iddia edirlər ki, mən informasiya kasadlığından Müsavat və AXCP-nin güclərinin səviyyəsini bilmirəm. Mənim onların güclərini bilməməyim vacib deyildir, əsas hökümət tərəfi onu bilməlidir. Ancaq deyəsən hökümətin də informasiyası zəifdir, onlar da bu gücü kifayət qədər qiymətləndirmir. Çünki hökümət başçısı müxalifət barədə  ikrah və təhqirlə danışır, ancaq dinçilər barədə elə danışmağa çəkinir. Opponentlərim hələ indiyə qədər anlamaq istəmirlər ki, mən ayrı-ayrı şəxslərə yox, onların konkret hər bir intervyusuna, atdığı addımlara münasibət bildirirəm. Mənim fikrim dəyişmir, onların atdığı addımlar dəyişir. Məsələn, deyirlər ki, mən deyirəm Kərimli və Qəmbərin udmaq şansı yoxdur. Məgər Azərbaycanda onların şansı olmasına inanan var, kimdir o, elan etsin. İndi bir ağıllısı tapılacaq və deyəcək “azad seçkilər keçrilsə filankəsin şansı var”. Mən də deyə bilərəm ki, marsaxodum olsa Marsa uça bilərəm, nə olsun. Deməli hamı bilir ki, bu gün prezident olmağa şansı olan yeganə bir şəxs var o da İlham Əliyevdir. Ona görə indidən boş-boşuna kimin şansı olub olmamasından danışmayaq.  İntervyularımın birində demişdim ki, prezidentliyə 3-4 namizədlərdən biri də Kərimlidir. Bu nə deməkdir? Bu o deməkdir ki, indiki şanssızlıq şəraitində heç kim döşünə döyməməlidir, praktiki hamının şansı eynidir.

İzah edəcəklər ki, mən ABŞ-dayam baş verənlərdən dərindən xəbərim yoxdur, yaxşı informasiya ala bilmirəm. Məsələn, indi Ziyalılar Forumu yaranıb, qərbi azərbaycanlıların güclü ittifaqı var, “Milyarderlər klubu” yaranıb və sairə.

Mən də sizdən soruşuram: məgər qərbi azərbaycanlılar Əli İnsanov həbs olunana qədər daha güclü deyildirmi? Ümumiyyətlə kiçik bir Azərbaycanda qərbi azərbaycanlılar , naxçıvanlılar, bakılılar, şamaxılılar və sair fikirlərin ortaya atılmaısı separatizm deyilmi və bundan heç bir yerlilik klanı üzərində qurulmamış hökümət məharətlə istifadə etmirmi, onların arasında nifaqı gücləndirib özü güclənmirmi?

“Milyarderlər klubu” Moskvada məgər indiki hakimiyyəti dəstəkləməyəcəkmi? O klubun maksimum 2 və ya 3 üzvü demokratik seçkilər uğrunda mübarizə apara bilər.  Ziyalılar Forumunun bir-iki bəyanatı ilə nə dəyişə bilər. Aydın məsələdir ki, seçkiləri saxtalaşdıracağına əmin olan hökümət sadəcə olaraq bu saxtalaşdırmağa demokratik don geydirmək istəyir. Daha doğrusu, bu işi hələ 2010-cu ildən başlayıb. Bu gün prezident seçkilərində iştirak edə biləcək özünü müxalifət adlandıran, hətta parlamentə “seçilmiş” azı 4 namizədi var. Deməli, seçkiləri baykot etməyin heç bir mənası yoxdur. İndi hökümətin əsas məqsədi özünü  “ana” müxalifət adlandıranlardan kiminsə bu seçkilərdə iştirak edəcəyini rəsmi elan etməyə təhrik etməsindən gedir. Bu ona lazımdır ki, seçki şərtlərini dəyişmədən seçkiləri keçirə bilsin və o müxalif komandadan demokratik seçki donu kimi istifadə etsin.

Mən bunun zərərli addım olduğunu qeyd edirəm və bu fikrdə olan başqalarını da alqışlayıram.  Düşünürəm ki, ancaq azad seçki şəraiti yaratmaq problemlərini hədəf kimi qəbul edib qeyd-şərtsiz bir sənəd imzalanmalı və geniş koalisiya yaradılmalıdır. Qapı-qapı düşüb heç kimi dilə tutmaq lazım deyildir. Kim sözün əsl mənasında demokratiya istəyirsə bu sənədə imza atmalıdır, istəməyənlər də öz yolları ilə getməlidir. Orada çox və ya az partiyanın toplaşması vacib deyildir, əqidəli və qətiyətlilərin toplaşması vacibdir.

O ki qaldı mənim dediklərimə münasibət bildirməyə, kim hansı münasibəti istəyir onu da bildirir. Bir-iki şərtə isə əməl etmək lazımdır. Birincisi, ACP üzvü ola-ola liderin fikirlərinə istənilən variantlı əks fikir söyləmək nizam intizamdan kənardır, yol verilməzdir. Mən özümü kifayət qədər arqumentlərlə müdafiə edə bilirəm, kiminsə qorxa-qorxa müdafiəsinə ehtiyacım yoxdur.  Ən axırıncısı məqsədyönlü araqarışdırmaq istəyən informasiya vasitələri və onların  jurnalistləri sosial şəbəkələrdə istənilən suallarını verib məndən  cavablarını ala bilərlər. Onların istəyi ilə geniş press-konfrans keçirtmək olar, orada istənilən fikir mübadiləsi aparmaq olar, sözsüz əgər sifarişlə iş görmürlərsə.

Bu yaxınlarda mənim internet vasitəsilə həm “Amerikanın səsi”, həm də “Azadlıq” radiosunda birbaşa intervyularım oldu. Ancaq bu tipli suallara cavab axtaranlara rast gəlmədim. Bir sözlə hər bir lider nəhayət ki, nə istədiyini açıq deməlidir, əgər bilirsə, xalqın canını müxtəlif cəfəng ideyalar və demoqoqiyadan xilas etməlidir və bir hədəf ətrafında geniş koalisiya yaratmalıdır. Ölkədə demokratikləşmənin bərpası deyəndə cəmiyyətdə demokratiyanı avtomobil kimi təsəvvür etmək lazımdır. İlk növbədə o avtomobilin hərəkət etməsi üçün motoru olmalıdır.  Motor olsa qalan hissələri tapıb maşını hərəkətə gətirmək mümkündür, motorsuz mənası yoxdur. Demokratiyanın motoru azad seçkilərdir. Əgər bu təşkil olunmasa qalan işlərin heç bir mənası yoxdur. Ona görə də indiki zamanda ondan başqa heç bir ideyanın irəli sürülməsi lazımsızdır, ziyandır.

Avrasiya.net

Qısa URL: http://avrasiya.net/?p=8662